Veel media doen zo hun best politiek-correcte verslaggeving te bedrijven, dat het verschil tussen dader en verdachte nogal eens uit het oog wordt verloren. Iemand is pas schuldig (= dader) als de rechter in laatste instantie heeft bepaald dat iemand heeft gedaan waar hij of zij van beschuldigd wordt (= verdachte). Koudwatervrees leidt tot oneigenlijk taalgebruik, bang als men is iemand ten onrechte aan de schandpaal te nagelen. Zo ontstaan versluierend taalgebruik en kromme redeneringen, ingegeven door politiewoordvoerders en persrechters.
Zolang zijn identiteit verhuld blijft, kun je een arrestant gewoon betitelen als ‘verdachte’, tenzij het een heterdaadje is of hij een bekentenis heeft afgelegd, dan is het de ‘dader’. Datzelfde geldt als iemand terechtstaat. De pers kent een eigen verantwoordelijkheid in deze. Bij twijfel leg je een rookgordijn rond de persoon in kwestie, maar spreek niet over een ‘verdachte’ bij het hoger beroep in een drievoudige moordzaak. Het openbaar ministerie uit verdenkingen en beschuldigt iemand; de politie gaat na een misdrijf nooit op zoek naar verdachten, maar naar de dader(s).
Je zou dus kunnen zeggen dat voor het publiek iemand altijd schuldig is, tenzij de hoogste rechter anders beslist. Maar dan nog kan hij de dader zijn… Of is dat te verdacht?
Al tien jaar werkt Mike (niet zijn echte naam) aan eerherstel, nadat was veroordeeld voor verkrachting van een jonge vrouw met wie hij contact had gelegd voor een pikante fotoreportage. Kennelijk uit spijt of schaamte legde het ‘slachtoffer’ onder druk van een eenkennige rechercheur een belastende verklaring af, die de rechter als overtuigend bewijs hanteerde, maar die ze later introk toen de inmiddels vrijgekomen Mike haar daarmee rechtstreeks confronteerde. Mike heeft het manuscript klaar, is alleen bang dat de publieke opinie hem zal afserveren als niet eerst de Hoge Raad hem alsnog zal vrijpleiten. Het slachtoffer bekent schuld aan de dader…
Ik roep al tien jaar: ‘Kom op met dat boek, Mike! De beste manier om je gelijk te halen, ook als de rechterlijke macht geen brood ziet in heropening van de zaak…’ Maar Mike wacht…
